V1211 Moonshadow

De Moonshadow is een ontwerp van Bill Tripp jr., gebouwd bij de bekende werf Hinckley. Opvallend is dat de werfnaam verworden is tot de typenaam van dit schip, met de toevoeging van Bermuda. Rond de Bermuda eilanden is de Atlantische Oceaan gevaarlijk ondiep, daarom is de kielmidzwaardconstructie voor de hand liggend. Het roerblad van deze Hinckley is aangehangen achter de lange ondiepe kiel, waaruit het bronzen midzwaard onder verschillende hoeken (minder of meer) kan worden neergelaten, afhankelijk van de koers en de windsterkte alsmede de zeilvoering.

Bill Tripp jr. heeft aan het begin van zijn carrière als ontwerper gewerkt bij het ontwerpbureau van Philip Rhodes. Dat is op zich niet goed te zien aan de schepen die de beide heren hebben getekend, behalve waar het gaat om het plaatsen van houtaccenten rond de opbouw, de voetrails etc. De tuigages komen overeen wat betreft aspectratio, maar dat kan gelegen zijn in de ratingrules van de CCA, waarin aspectratio werd gestraft.

Kielmidzwaardconstructies en yawl tuigplannen werden gunstig gerated. Vandaar dat de S&S Finisterre, een kielmidzwaard yawl uit 1960 waarmee talrijke zeeraces werden gewonnen, een belangrijk voorbeeld is geweest voor latere ontwerpen van anderen. De Finisterre was een houten schip, met name Rhodes en Tripp waren voorlopers waar het ging om de toepassing van GRP. Dat men daarbij wel overdimensioneerde droeg bij aan de levensduur van deze schepen uit de beginperiode.

Structurele integriteit wordt bij GRP boten ingelamineerd, in tegenstelling tot bij houten schepen waar dit alleen door verlijming van gangen onderling kan worden gerealiseerd, zo nodig aangevuld met diagonale stalen strips (zoals toegepast in de Finisterre). Mede daarom werden schepen in die tijd ook wel in dubbelkarveel uitgevoerd, maar dat was duur.

Het yawl tuigplan is een aantrekkelijke keuze. Je kunt al met een fok en de bezaan een uitgewogen tuig voeren, waarbij het schip, in balans ‘voor zichzelf zorgt’. Dat biedt de bemanning gelegenheid om te kooi te gaan….Bij lange oversteken is dit een welkome eigenschap! Bij ruime wind kan voor de bezaan een stagzeil worden bijgezet, waarvan de hals wat loef van de midscheeps wordt gevoerd, dit weegt niet mee in de CCA ratingformule. De bezaan wordt dan doorgaans weggenomen.

De Moonshadow wordt met een stuurwiel gestuurd, gegeven haar wat grotere maat is dat een voor de hand liggende keus. Prettig daarbij is dat de roer-as vrijwel verticaal staat. De roerwerking in de waterstroming onder zeil wordt niet verstoord door een grote opening in het roerblad waarin de schroef zijn werk kan doen, dit is namelijk uitgespaard in de voorgelegen scheg waaraan het roer hangt. Elk voordeel heeft zijn nadeel (J.C.); het nadeel is dat de schroefas wat moeilijk te trekken is.

Typisch voor Tripp-ontwerpen is de holle romplijn in het achterschip, die je ook bij S&S-ontwerpen ziet. Bij sleeptankproeven zal destijds zijn gebleken dat dit meewerkt om de weerstand door het water te verminderen, resp. om het duwtje van de meelopende hekgolf te ‘incasseren’. Dat kan, omdat de relatief brede en verticale spiegel het water goed zal loslaten. De waterlijn verlengt zich dan niet alleen onder helling, maar ook op snelheid!

De zeeg van de Moonshadow is beperkt, maar past bij kop en kont, evenals de opbouw die mooi laag is gebleven. Met de nodige houtaccenten is het een aantrekkelijke keuze voor diegenen die graag klassiek willen varen. In vergelijking met de prijs van hedendaagse zeiljachten is zo’n Hinckley uit de jaren ‘60-’70 prima geprijsd. Enig probleem is dat de oversteek van de oostkust van de Verenigde Staten naar hier nog even moet worden gemaakt. Maar ja, met ca € 60.000 en vier geoefende zeezeilers is dat met een Hinckley 40 zo gepiept! De Moonshadow is in 2011 vanuit Antigua naar Nederland gehaald door de vorige eigenaar.