V1173 – Capella

Als je als toelater voor de VKSJ deze naam leest, ga je er eens goed voor zitten! Niet elke dag komt er een Vashti van Alan Buchanan voorbij. We kunnen wel stellen dat de Vashti Class van Alan Buchanan wel aan de top van haar klasse stond. Overwinningen in onder meer de Sydney Hobart Race spreken boekdelen. Fotos van de Capella of Burnham op het droge onderstrepen dat ook. Wat een prachtig schip! Geen lijntje verkeerd, geen dingetje te veel!

Zoveel als in de mindset van Buchanan mogelijk was, is het kielprofiel weggesneden. Buchanan was niet zo van de echte moderniteiten als een gescheiden kiel roerconfiguratie. Zijn schepen waren altijd relatief smal, met mooie gestrekte einden (als ze niet met een platgat waren uitgerust). De opbouw was altijd mooi geproportioneerd en doorlopend tot voor de mast, met aan beide kanten een opening, vóór een klapluik en bij de kuip een schuifluik. De opbouw was juist breed genoeg om binnen voldoende ruimte te creeren en smal genoeg om aan dek goed begaanbare gangboorden te hebben. De ontwerpen van Buchanan zijn altijd een toonbeeld van elegantie, met een zeeg die mooi verdeeld is over de lengte van de boot. Een van de foto’s, met name die op de kant is genomen is wat dat betreft illustratief Ze heeft een swingende zeeg!

In tegenstelling tot de ontwerpen van collega Robert Clark toont de opbouw van de Vashti een harmonische verhoging van de opbouw (het hondenhokje) dat aan de kuipzijde juist iets hoger is dan aan de voorzijde. Bij de ontwerpen van Clark lijkt het als of het hondenhok wat achterover zakt. Als dan de zeeg inmiddels weer wat oploopt naar de spiegel en op diezelfde plek de opbouw wat af lijkt te lopen, wordt het plaatje toch wat verstoord. Daar heb je bij de Vashti geen last van!

Opvallend van de zeegaande Engelse jachten is de wijze waarop de schroefas de roeras kruist, juist boven het roerblad. In combinatie met een drieblads vaanstand schroef (is geen klapschroef) geeft dit een redelijke stuurbaarheid bij achteruitgang en een veel beter roereffect onder het zeilen, omdat de uitsparing in het roerblad ontbreekt.

De Capella of Burnham heeft GRP zusjes in de Queen klasse. In hoeverre de gegevens van de Vashti feitelijk afwijken van die van de Queens klasse is niet duidelijk. De gegevensset van de Capella of Burnham is wat verwarrend: 10 ton waterverplaatsing lijkt nogal ruim bemeten, waar de Queens Class, de GRP zuster met 6,9 ton op de schaal, al een aanzienlijke Deplacement/length verhouding van 345,02 heeft. Met 10 ton zou de Capella of Burnham dicht bij de 475 scoren. De werf Tyler bouwde dit schip in topkwaliteid dus relatief zwaar in vergelijking met modernere schepen. Het lijnenplan van de Queens is gelijk aan dat van de Vashti. De houten Vashti is natuurlijk wel de echte!

CAPELLA of BURNHAM was built in 1960 for E W Hawkins (Bill) of H&M Engineering, the hull was built by E W Sutton, Great Wakering to Lloyds 100A1 and finished at the H&M factory, all stainless steel fittings were produced in house for the owner of this firm to very high standards. Special winches were produced in bronze and finished in chrome. The owner had a special interest in the building process and this reflects in the materials which were used.
The Vashti Class yachts were Alan Buchanan’s favourite boats and he kept a photograph of CAPELLA on his desk, The racing successes in Europe, and winning the Sidney Hobart with these yachts did very well for his design office.
CAPELLA was built as a sister ship to Vashti and Fidelis, she was very successful in her first year of racing, beating all her sisters winning the Town cup in 1960 and voted Yachting Monthly boat of the year, featuring front page in November 1960. Over the years CAPELLA proved to be the fastest of the Vashti class boats, which was confirmed in recent classic races.
Bill Hawkins kept Capella until 1966 together with her bigger sister CAPELLA of KENT in Gillingham Marina, she was sold to R D McMeekin of Sevenoaks, who also kept her at Rochester on the Medway. In 1974 she was sold to R M Pryce of Beccles, Suffolk and again in 1977 to Eric Soyland of Hawaii who owned her through the 1980s.