In de jaren ’60 en ’70 heeft de heer Ter Horst fanatiek wedstrijd gezeild onder de vlag van de KNZ&RV. Het schip schijnt ten opzichte van het oorspronkelijke ontwerp iets te zijn verlengd (bij de boeg). Daarbij was ze in die tijd Yawl getuigd. De bezaansmast was echter niet echt goed gefundeerd, wat erop zou kunnen wijzen dat deze tuigage niet de oorspronkelijk bedoelde is. Een tweemasttuigage was toentertijd erg in de mode bij de KNZ&RV… De heer Ter Horst was goede vriend van de eigenaar van de Witte Raaf. Daardoor zijn er veel overeenkomsten in uitvoering en details tussen beide schepen. Gedurende de winters werd de Barabarossa gestald en onderhouden op het terrein en door het personeel van de Gistfabrieken (dat kon toen nog). Alles wat in die tijd aan het schip veranderd is, onder meer het vrijhangende roer dat tevens fungeert als warmtewisselaar van de gesloten motorkoeling, de water- en brandstoftank, delen van de kuip, etc, zijn uitgevoerd in zeer hoogwaardig RVS dat ook gebruikt werd voor de processen bij de Gist. Begin jaren ’80 heeft mijn schoonvader het schip gekocht en herdoopt naar de tweede namen van zijn beide dochters. Rond de eeuwwisseling hebben mijn vrouw en ik het schip overgenomen. Wij hebben de tuigage vervangen door de huidige, sierlijkere en efficiëntere sloeptuigage, waarbij we zoveel mogelijk het klassieke karakter hebben willen behouden. Het schip zeilt veel sneller en hoger en is veel beter in balans. Verder hebben we een aantal moderne gemakken ingebouwd, zoals een koelkast/-box, een kleine inverter, verbeterde acculader, boiler, hydraulische roeroverbrenging, nieuwe stoffering. Uiteraard is alles onzichtbaar ingebouwd zodat het authentieke karakter behouden is gebleven.